zaterdag 28 oktober 2017

Bevrijd - Toen Doofde Het Licht


 




door Mathilde van Vliet


Bevrijd
Zeven weken geleden liep ze nog rond. Een potige, zelfstandige dame met prachtig lang zilvergrijs haar, net gepensioneerd en gelukkig met haar echtgenoot, drie zelfstandige kinderen en vier kleinkinderen. Ze genoot van het leven en verheugde zich op de komende pensioenjaren. Stralende ogen die bijna licht gaven en een glimlach die je niet kon weerstaan. 

Op een dag had ze een wat pijnlijke hand. Ach, het zal wel weer overgaan.
Een paar dagen later werd de pijn heviger en leek er wat krachtsverlies te zijn: joh, koutje, gaat wel weer over.
Een wat scheef aandoend spiegelbeeld verried dat er veel meer aan de hand was dan alleen een koutje dat wel over gaat.
Toch maar even naar de huisarts.
Deze vertrouwde het niet en stuurde mevrouw in naar het ziekenhuis.
Daar werd een ernstige diagnose vastgesteld: longkanker, waarbij antistoffen het zenuwstelsel van haar eigen lichaam afbraken en sloopten.
 

Na een paar dagen in de kliniek verslechterde de toestand dermate, dat ze de kracht in beide armen verloor, ze kon haar hoofd niet meer opheffen en dat had tot gevolg dat haar luchtwegen werden belemmerd, zodat ze met spoed naar de intensive care moest worden overgeplaatst alwaar ze een paar weken aan de beademing lag.
Het licht in haar ogen verscheen weer even als ze zich even goed voelde en vrijwaarde van het nare ziekenhuisbestaan. Ze onderging de behandelingen met een glimlach, ook al had ze pijn en voelde ze zich rot: de glimlach bleef.

 
 



De periode daarna bleek dat ze slechts alleen haar benen nog kon bewegen; armen, bovenlichaam, nek en hoofd kon ze niet op eigen kracht opheffen.
Adem haalde ze door een pijpje in haar hals: een tracheastoma.
Gevoed werd ze door een slangetje via de neus dat in de maag uitkwam.
Plas werd afgevoerd via een katheter.
Communiceren met de directe omgeving ging alleen met haar ogen: één keer knipperen was ‘ja’, tweemaal knipperen betekende ‘nee’. Want haar spraak was geblokkeerd door de tracheacanule.
Incontinent  van ontlasting lag ze……..te liggen.
En te liggen.
En te denken.
Toch bleef de krachtige glimlach op haar gezicht, hoeveel pijn ze ook moest verdragen; dapper verdroeg ze de strijd tegen haar ziekte.
 

M aar na enkele weken maakte de immer aanwezige glimlach plaats voor hangende mondhoeken: voor de uiterlijke schijn kon ze nog even een lach tevoorschijn toveren, maar direct daarna overschaduwde haar gezicht een ontstellende somberheid en wanhoop.
Zeven weken nadat de diagnose werd gesteld, wist ze kenbaar te maken aan haar kinderen dat ze zo niet verder wilde leven. De dokters hadden haar een uiterts sombere prognose medegedeeld, ondanks wekenlang intensieve therapie van medicatie; het mocht niet baten.
Ze werd depressief, zelfs delirant en onrustig en wist zich geen raad met haar toestand, want ze kon eenvoudig niet meer dan liggen. En wachten. En denken.
 

De lach was weg....
 

Met haar beperkte communicatiemiddelen maakte ze duidelijk dat ze zelf de regie in handen wilde houden over haar leven.
Euthanasie.
Ze was nu nog wilsbekwaam, ze kon duidelijk kenbaar maken dat dit haar ernst was.
Haar wens. Haar wil.
De kinderen en haar man waren verdrietig, maar begrepen haar zo verschrikkelijk goed. Haar uitzicht zou zijn: liggen in een verpleeghuis tot ja, de dood erop volgt? Wanneer dan?
Een jaar? Twintig jaar?
 
Nadat de wens tot euthanasie uitgebreid met de behandelende artsen was besproken werd ze rustig en verscheen weer haar glimlach, waarbij de mondhoeken naar boven gericht bleven, de donkere schaduw over haar gezicht was verdwenen en er plaats werd gemaakt voor stralende ogen, versterkt door haar prachtig lange zilvergrijze haar.
 

Zo besloot deze mooie sterke dame - die nog volop in het leven stond en zo moedig was geweest - tot euthanasie.
Die werd uitgevoerd in het bijzijn van haar kinderen en haar man. 

Het licht in haar ogen verscheen toen het afscheid naderde. Nog eenmaal glimlachte ze.
Toen doofde het licht.

Voorgoed....
 
 

 
 
Amsterdam, 28 oktober 2017

Geen opmerkingen:

Een reactie posten