Wanneer gaat onze overheid nu eens luisteren?
Column Leon de Winter
Deze mannen doen aan profiling, wat in Amerika en Europa ten strengste verboden is. Elke taxi, elk busje wordt bekeken, en bij de lichtste onduidelijkheid – bijvoorbeeld als je een man bent van Arabische afkomst in een bepaalde leeftijdscategorie – word je extra ondervraagd. Dit gebeurt ook bij vertrek vanaf bijvoorbeeld Schiphol met de Israëlische vliegtuigmaatschappij El Al.
Als je in Israël een supermarkt of winkelcentrum betreedt, moet je door een poortje lopen en worden je tassen bekeken. Bij het nemen van de trein is het niet anders: poortjes en tassencontrole in aanwezigheid van argwanend kijkende mannen met wapens.
Antizionisten weten de wereld te vertellen dat de gevaren die Israël bedreigen voortkomen uit Israëls bezetting van Palestijnse gebieden. Welke vormen van bezetting in Parijs en Brussel heersen, is niet geheel duidelijk. Maar Parijs en Brussel moeten bloeden.
De hoofdredacteur van de NRC, de Vlaming Peter Vandermeersch, beweerde bij DWDD dat ’wanhoop de voedingsbodem is voor dergelijk terrorisme’. Wanhoop waarover? Is de werkloosheid onder Marokkanen in Molenbeek echt de voedingsbodem voor terrorisme?
Verblinde politiek-correcten als Vandermeersch beweren dat die werkloosheid het gevolg is van discriminatie en uitsluiting. De waarheid is dat die werkloosheid ontstaat door het onvermogen grote groepen islamitische jongeren op te voeden tot gedisciplineerde leden van westerse samenlevingen.
De problemen van Noord-Afrika worden in Molenbeek voortgezet en uitvergroot. Het is niet de schuld van België of Frankrijk dat jongeren door islamitisch radicalisme worden aangetrokken: het is de combinatie van hun woede over hun lage sociaaleconomische status, de ridicule verwachtingen die jonge moslims hebben over het heerlijke leventje dat zij bij de ongelovigen opeisen, en een agressieve religieuze ideologie. Het geloof in jihad is daardoor een vorm van wraak en genoegdoening. En onze samenlevingen, geleid door elites met dezelfde politieke mores als Vandermeersch, hebben nog steeds niet de consequenties getrokken uit de feiten die immigratie van grote groepen zwak opgeleide en gelovige moslims naar Europa heeft veroorzaakt.
Afgelopen vrijdag werd Salah Abdeslam, de voortvluchtige terrorist die medeverantwoordelijk was voor de aanslagen in Parijs, in Molenbeek aangehouden. Hoe heeft hij zo lang op vrije voeten kunnen blijven? Doordat er een veiligheidskordon om hem heen bestond. Berichten in Belgische kranten vertellen dat velen in Molenbeek wisten dat Abdeslam zich in hun wijk schuilhield, hij zou er openlijk over straat hebben gelopen, en hij zou zelfs, bij wijze van grap, langs het politiebureau hebben gewandeld. Molenbeek zweeg. Niemand wilde de aangever zijn van de massamoordenaar. De eigen interne mores waren belangrijker dan loyaliteit aan de samenleving die zoveel Marokkanen zoveel voorspoed en zoveel kansen heeft gebracht.
Willen we onze samenlevingen niet laten gijzelen door religieuze schoften en hun meelopers, dan moeten we de Israëlische veiligheidsmodellen volgen. Israël is sinds 1948 in oorlog en heeft zich desondanks tot een vrije en welvarende samenleving ontwikkeld. Ook wij in Europa kunnen onze veiligheidsnormen opschroeven, maar dan moeten we wel de opinies van figuren als Vandermeersch opzijschuiven en het monster in het gezicht kijken: het gezicht van religieuze verdwazing.
Onze samenlevingen zijn ongekende voorbeelden van diversiteit, scholing, en sociale voorzieningen. Iedereen, elke moslim, kan zich op een manier ontwikkelen die in geen enkel islamitisch land mogelijk is. Wanneer die ontwikkeling niet plaatsvindt, is dat niet de schuld van de samenleving. Vandermeersch heeft het over ’wanhoop’; hij kraamt onzin uit – het zal niet de laatste keer zijn dat hij dat doet.
Onze publieke plekken zijn ’sitting ducks’, oftewel open doelwitten voor de waanzinnigen die beweren dat onze manier van leven in strijd is met de regels van hun god. We zullen eraan moeten wennen dat onze samenlevingen een Israëlisch beveiligingsniveau nodig hebben. Onze vrijheden moeten door onvrijheden worden omringd – het is de paradox van de eenentwintigste eeuw. En gemeenschappen zoals die in Molenbeek zullen op de meest stringente manier gemonitord moeten worden; wat daar aan rancune en geloofswaanzin heerst, is een dodelijk recept voor geweld.
We zullen dus de dienstplicht moeten reactiveren (de dienstplicht is nooit afgeschaft; de opkomstplicht is opgeschort) om voldoende gewapende en getrainde bewakers op straat te krijgen. Ook moeten we administratieve detentie invoeren om het gevaar van radicalen en teruggekeerde Syriëgangers te neutraliseren.
Het is allang duidelijk dat we in een nieuwe vorm van oorlog verkeren – onze elites willen er echter niks van weten. De clichés van politici en deskundologen vlogen gisteren weer machteloos om onze oren.
Het aantal slachtoffers in Brussel is schrikbarend hoog, maar er is meer gaande: we voelen ons onzeker en kwetsbaar, en dat is net zo dramatisch. Onze samenlevingen zijn gegrondvest op vertrouwen – vertrouwen op de wet en op het geweldsmonopolie van de staat. De huidige vormen van terreur, gericht tegen willekeurige burgers en gericht tegen openbare plekken, raken het wezen van wie wij willen zijn: vrije burgers in een open samenleving.
Om onze vrijheden te beschermen moeten we, of we dat leuk vinden of niet, Israël navolgen.
Bron: http://www.telegraaf.nl
Als je in Israël een supermarkt of winkelcentrum betreedt, moet je door een poortje lopen en worden je tassen bekeken. Bij het nemen van de trein is het niet anders: poortjes en tassencontrole in aanwezigheid van argwanend kijkende mannen met wapens.
Antizionisten weten de wereld te vertellen dat de gevaren die Israël bedreigen voortkomen uit Israëls bezetting van Palestijnse gebieden. Welke vormen van bezetting in Parijs en Brussel heersen, is niet geheel duidelijk. Maar Parijs en Brussel moeten bloeden.
De hoofdredacteur van de NRC, de Vlaming Peter Vandermeersch, beweerde bij DWDD dat ’wanhoop de voedingsbodem is voor dergelijk terrorisme’. Wanhoop waarover? Is de werkloosheid onder Marokkanen in Molenbeek echt de voedingsbodem voor terrorisme?
Verblinde politiek-correcten als Vandermeersch beweren dat die werkloosheid het gevolg is van discriminatie en uitsluiting. De waarheid is dat die werkloosheid ontstaat door het onvermogen grote groepen islamitische jongeren op te voeden tot gedisciplineerde leden van westerse samenlevingen.
De problemen van Noord-Afrika worden in Molenbeek voortgezet en uitvergroot. Het is niet de schuld van België of Frankrijk dat jongeren door islamitisch radicalisme worden aangetrokken: het is de combinatie van hun woede over hun lage sociaaleconomische status, de ridicule verwachtingen die jonge moslims hebben over het heerlijke leventje dat zij bij de ongelovigen opeisen, en een agressieve religieuze ideologie. Het geloof in jihad is daardoor een vorm van wraak en genoegdoening. En onze samenlevingen, geleid door elites met dezelfde politieke mores als Vandermeersch, hebben nog steeds niet de consequenties getrokken uit de feiten die immigratie van grote groepen zwak opgeleide en gelovige moslims naar Europa heeft veroorzaakt.
Afgelopen vrijdag werd Salah Abdeslam, de voortvluchtige terrorist die medeverantwoordelijk was voor de aanslagen in Parijs, in Molenbeek aangehouden. Hoe heeft hij zo lang op vrije voeten kunnen blijven? Doordat er een veiligheidskordon om hem heen bestond. Berichten in Belgische kranten vertellen dat velen in Molenbeek wisten dat Abdeslam zich in hun wijk schuilhield, hij zou er openlijk over straat hebben gelopen, en hij zou zelfs, bij wijze van grap, langs het politiebureau hebben gewandeld. Molenbeek zweeg. Niemand wilde de aangever zijn van de massamoordenaar. De eigen interne mores waren belangrijker dan loyaliteit aan de samenleving die zoveel Marokkanen zoveel voorspoed en zoveel kansen heeft gebracht.
Willen we onze samenlevingen niet laten gijzelen door religieuze schoften en hun meelopers, dan moeten we de Israëlische veiligheidsmodellen volgen. Israël is sinds 1948 in oorlog en heeft zich desondanks tot een vrije en welvarende samenleving ontwikkeld. Ook wij in Europa kunnen onze veiligheidsnormen opschroeven, maar dan moeten we wel de opinies van figuren als Vandermeersch opzijschuiven en het monster in het gezicht kijken: het gezicht van religieuze verdwazing.
Onze samenlevingen zijn ongekende voorbeelden van diversiteit, scholing, en sociale voorzieningen. Iedereen, elke moslim, kan zich op een manier ontwikkelen die in geen enkel islamitisch land mogelijk is. Wanneer die ontwikkeling niet plaatsvindt, is dat niet de schuld van de samenleving. Vandermeersch heeft het over ’wanhoop’; hij kraamt onzin uit – het zal niet de laatste keer zijn dat hij dat doet.
Onze publieke plekken zijn ’sitting ducks’, oftewel open doelwitten voor de waanzinnigen die beweren dat onze manier van leven in strijd is met de regels van hun god. We zullen eraan moeten wennen dat onze samenlevingen een Israëlisch beveiligingsniveau nodig hebben. Onze vrijheden moeten door onvrijheden worden omringd – het is de paradox van de eenentwintigste eeuw. En gemeenschappen zoals die in Molenbeek zullen op de meest stringente manier gemonitord moeten worden; wat daar aan rancune en geloofswaanzin heerst, is een dodelijk recept voor geweld.
We zullen dus de dienstplicht moeten reactiveren (de dienstplicht is nooit afgeschaft; de opkomstplicht is opgeschort) om voldoende gewapende en getrainde bewakers op straat te krijgen. Ook moeten we administratieve detentie invoeren om het gevaar van radicalen en teruggekeerde Syriëgangers te neutraliseren.
Het is allang duidelijk dat we in een nieuwe vorm van oorlog verkeren – onze elites willen er echter niks van weten. De clichés van politici en deskundologen vlogen gisteren weer machteloos om onze oren.
Het aantal slachtoffers in Brussel is schrikbarend hoog, maar er is meer gaande: we voelen ons onzeker en kwetsbaar, en dat is net zo dramatisch. Onze samenlevingen zijn gegrondvest op vertrouwen – vertrouwen op de wet en op het geweldsmonopolie van de staat. De huidige vormen van terreur, gericht tegen willekeurige burgers en gericht tegen openbare plekken, raken het wezen van wie wij willen zijn: vrije burgers in een open samenleving.
Om onze vrijheden te beschermen moeten we, of we dat leuk vinden of niet, Israël navolgen.
Bron: http://www.telegraaf.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten